Χειρουργική άκρας χειρός

Το ανθρώπινο χέρι αποτελεί ένα εκπληκτικό εργαλείο, ικανό να εκτελεί από τις πιο αδρές έως τις πλέον λεπτές κινήσεις.

Εξυπηρετεί τη σύλληψη, συνδυασμένη τόσο με τη δύναμη όσο και με την ακρίβεια, ενώ συγχρόνως είναι το κύριο όργανο της αφής.

Τέλος αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα όργανα έκφρασης των ανθρώπινων συναισθημάτων.

Η χειρουργική χεριού αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι της Πλαστικής Επανορθωτικής χειρουργικής και χωρίζεται σε δυο μεγάλες ενότητες.

Πρώτον: η αποκατάσταση των εκ γενετής ανωμαλιών των δακτύλων, και
Δεύτερον: η επίκτητη λόγω τραυμάτων, εγκαυμάτων, φλεγμονωδών παθήσεων και όγκων της άκρας χείρας.

Στις εκ γενετής ανωμαλίες ανήκουν η πολυδακτυλία, συνδακτυλία, καμπτοδακτυλία, κλινοδακτυλία και μακροδακτυλία.

Χαρακτηριστικό και ιδιαίτερα σημαντικό επίσης είναι το σύνδρομο δακτυλιοειδούς περίσφιξης, το οποίο είναι σχετικά σπάνια διαταραχή της διάπλασης.

Στις φλεγμονώδεις παθήσεις ανήκουν η περιονυχία, το πυόδερμα, η τενοντοελυτρίτις, οι επιδερμοειδείς κύστεις κλπ.

Ανάρρωση

Επίσης ως Πλαστικοί Χειρουργοί καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε όλων των ειδών τα εγκαύματα των άνω άκρων και την αποκατάσταση των μετεγκαυματικών ουλών χρησιμοποιώντας διάφορες τεχικές όπως η Τεχνική Z-PLASTY, η χρήση τοπικών κρημνών, δερματικών μοσχευμάτων καθώς επίσης και ελεύθερων κρημνών όπου κρίνεται απαραίτητο.

Μια από τις πιο σύνηθες παθήσεις της Άκρας χείρας είναι το Σύνδρομο Καρπιαίου Σωλήνα. Η πίεση που εξασκείται επί του μέσου νεύρου, προκαλεί πόνο στον καρπό (εντονότερο τη νύχτα) και μουδιάσματα στα δάκτυλα.

Εάν η πάθηση μείνει χωρίς θεραπεία για μεγάλο χρονικό διάστημα, επέρχεται ατροφία των μυών του θέναρος και μυική αδυναμία του αντίχειρα, που δυσκολεύει τις λεπτές κινήσεις του χεριού.

Η αποκατάσταση του εν λόγω προβλήματος γίνεται με τοπική αναισθησία και μέθη ανοιχτά η ενδοσκοπικά. Ο ασθενής την ίδια ημέρα επιστρέφει σπίτι του.

Μια ακόμη σημαντική πάθηση είναι η Νόσος Dupuytren (Ρίκνωση Παλαμιαίας Απονεύρωσης) άγνωστης αιτιολογίας νόσος, που προσβάλλει σχεδόν αποκλειστικά τη λευκή φυλή.

Υπάρχει κληρονομική προδιάθεση και συσχέτιση με διάφορες άλλες παθήσεις, όπως ο σακχαρώδης διαβήτης, η επιληψία, ο αλκοολισμός, το τραύμα.

Προσβάλλονται εξίσου και τα δύο φύλα μετά την 5η – 6η δεκαετία της ζωής.

Η παλαμιαία απονεύρωση παχύνεται, ρικνώνεται και προκαλεί σύγκαμψη των δακτύλων.

Προσβάλλονται κυρίως, το μικρό δάκτυλο (70%) και ο παράμεσος (65%). Η νόσος αρχίζει με την εμφάνιση μικρών σκληρών οζιδίων (ογκιδίων), κατά μήκος της πορείας των καμπτήρων τενόντων και στη συνέχεια αναπτύσσεται χορδή που οδηγεί σε προοδευτική κάμψη του δακτύλου. Συχνά είναι αμφοτερόπλευρη.

Η θεραπεία είναι κατά κανόνα χειρουργική (περιοχική απονευρεκτομή).

Τέλος θα αναφερθούμε στους όγκους που εμφανίζονται στην περιοχή των χεριών.

Όγκοι στο Χέρι

Οι όγκοι (καλοήθεις – κακοήθεις) στο χέρι είναι σπάνιοι, συγκριτικά με άλλα με άλλα μέρη του σώματος. Με μεγαλύτερη συχνότητα εμφανίζονται:

Το γάγγλιο: Είναι κυστική διόγκωση με ζελατινώδες περιεχόμενο, που εμφανίζεται συνήθως στη ράχη του καρπού και σπανιότερα στα δάκτυλα. Η αιτία δεν είναι ακριβώς γνωστή, αλλά φαίνεται ότι η υπερβολική χρήση του χεριού οδηγεί σε τοπική εκφύλιση των συνδέσμων. Ριζική θεραπεία προσφέρει η χειρουργική αφαίρεση.

Οι επιδερμοειδείς κύστεις: Αναπτύσσονται στην παλαμιαία επιφάνεια του χεριού, συνήθως στις ράγες των δακτύλων μετά από τραυματισμό. Αφαιρούνται μαζί με την κάψα (τοίχωμα) τους. Τα αιμαγγειώματα και οι αγγειοδυσπλασίες.

Το πυογόνο κοκκίωμα: Εμφανίζεται μετά από τραύμα με τη μορφή εξωφυτικής διόγκωσης. Αφαιρείται χειρουργικά.

Όγκοι στο Χέρι

Ο γιγαντοκυτταρικός όγκος: Είναι επώδυνη, αργά αναπτυσσόμενη μάζα, άγνωστης αιτιολογίας, με κύρια εντόπιση στα δάκτυλα. Πιθανή προέλευση του είναι τα τενόντια έλυτρα (θήκες) ή οι σύνδεσμοι. Αφαιρείται.

Το νεύρωμα, νευρίνωμα, σβάννωμα: Όγκοι με προέλευση το νευρικό ιστό, ιδιαίτερα επώδυνοι. Η εκτομή τους είναι πολύ ανακουφιστική. Από τους κακοήθεις όγκους του δέρματος του χεριού, ο ακανθοκυτταρικός είναι ο συχνότερος. Εμφανίζεται στη ραχιαία επιφάνεια του καρπού και χρήζει ευρείας χειρουργικής αφαίρεσης, η επιτυχία της οποίας πιστοποιείται πάντοτε ιστολογικά (βιοψία). Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι μελαγχρωματικοί σπίλοι, των οποίων συνιστάται η εκτομή, λόγω της εντόπισης και του χρόνιου ερεθισμού που υφίστανται.